„Dziecko w kryzysie więzi. Neurobiologiczne skutki traumy i znaczenie relacji”

„Dziecko w kryzysie więzi. Neurobiologiczne skutki traumy i znaczenie relacji”

15 grudnia w Centrum Kreatywności Targowa w Warszawie odbyła się konferencja poświęcona neurobiologicznym skutkom traumy dziecięcej oraz znaczeniu relacji w procesie prawidłowego rozwoju dziecka, zorganizowana przez Warszawskie Centrum Pomocy Rodzinie. Wydarzenie zgromadziło specjalistów pracujących z dziećmi i rodzinami, przedstawicieli instytucji pomocowych, pieczy zastępczej oraz środowisk zajmujących się wsparciem osób doświadczających kryzysów rodzinnych.

Podczas konferencji zaproszeni eksperci zaprezentowali aktualną wiedzę dotyczącą wpływu traumy relacyjnej na rozwój mózgu dziecka, konsekwencji doświadczeń separacji i utraty tożsamości, a także znaczenia rzetelnej diagnozy oraz adekwatnych, bezpiecznych form pomocy. Szczególną uwagę poświęcono praktykom wspierającym dzieci z doświadczeniem traumy, które wzmacniają proces zdrowienia i nie pogłębiają wcześniejszych trudnych doświadczeń.

Motywem przewodnim, który wyraźnie wybrzmiewał we wszystkich wystąpieniach, była relacja – rozumiana jako fundament prawidłowego rozwoju, warunek budowania poczucia bezpieczeństwa oraz kluczowy czynnik w procesie leczenia skutków traumy. To właśnie ona, oparta na uważności, stabilności i empatii, była wskazywana przez prelegentów jako najważniejsze narzędzie pracy z dzieckiem doświadczającym kryzysu.

Kulminacyjnym momentem wydarzenia była emisja wywiadu z profesorem Markiem Kaczmarzykiem oraz panel dyskusyjny, który stał się przestrzenią do wymiany doświadczeń oraz refleksji nad wyzwaniami, z jakimi mierzą się praktycy w codziennej pracy. W kuluarowych rozmowach uczestnicy podkreślali, że konferencja była nie tylko źródłem rzetelnej wiedzy, ale także impulsem do zatrzymania się i ponownego przyjrzenia się własnym postawom, metodom pracy oraz znaczeniu relacji w systemie pomocy dziecku i rodzinie. Wielokrotnie pojawiały się głosy, że wydarzenie „dało dużo do myślenia” i skłoniło do głębszej refleksji nad odpowiedzialnością dorosłych za tworzenie bezpiecznych, wspierających więzi.

Konferencja potwierdziła, że skuteczne wspieranie dzieci z doświadczeniem traumy wymaga nie tylko wiedzy specjalistycznej, ale przede wszystkim uważności na relację – tę codzienną, często nieformalną, która może stać się początkiem realnej zmiany w życiu dziecka.